Biografie
Hermine Deurloo is gespecialiseerd in de chromatische mondharmonica. Na haar studie aan het conservatorium maakt ze deel uit van het Willem Breuker Kollektief en treedt ze onder meer op met het Metropole Orkest en het Schönberg Ensemble. Deurloo tourt met jazzmuzikanten als Han Bennink, Jesse van Ruller, Candy Dulfer en Denise Jannah. Haar harmonicaspel is te horen in soundtracks van films (Pluk Van De Petteflet, Erik Of Het Klein Insectenboek, Johan), televisieprogramma's (Vreemde Kostgangers, leaders voor RTL4 en Talpa) en reclamespotjes (o.a. Unox).
1966 - 1997
Hermine Deurloo (Amsterdam, 8 maart 1966) is dochter van theologieprofessor Karel Adriaan Deurloo. Als tiener raakt ze geïnteresseerd in jazz. Na blokfluit en cello kiest ze voor de altsaxofoon en speelt ze in diverse ska- en reggaebands. Ze studeert saxofoon aan het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam. Vanaf 1994 wordt de chromatische mondharmonica haar hoofdinstrument. De chromatische mondharmonica bestaat in feite uit twee (diatonische) mondharmonica's boven elkaar, die een halve toon van elkaar verschillen. Met een schuif kan de lucht tot een van de twee toonrijen toegelaten worden, waardoor alle chromatische tonen beschikbaar zijn. Hierdoor biedt chromatische mondharmonica extra mogelijkheden.
Deurloo neemt in 1997 met gitarist/zanger Ricardo Insunza het bossanova-album Sozinhos op.
1998 - 2004
In 1998 verschijnt Hermine Deurloo's eerste album onder eigen naam. Op I Say Jazz bestaat haar kwartet uit drummer John Engels, toetsenist Jean Louis van Dam en bassist Ben Janssen. De twaalf tracks worden op de cd aangekondigd door radio-dj Meta de Vries (1941-2011). Deurloo treedt toe tot het Willem Breuker Kollektief waarin ze zowel saxofoon als mondharmonica speelt. Ze is met het ensemble te horen op de albums Hunger! met Loes Luca (2000), Thirst! met Denise Jannah (2000), Misery (2002), Jona (2005) en Faust (2005). Daarnaast levert ze gastbijdragen op platen van andere muzikanten, zoals I Love You (2004) van de Nederlandse soulzanger Benny Sings.
2005 - 2007
Hermine Deurloo treedt in 2005 op tijdens het World Harmonica Festival in het Duitse Trossingen. Haar cd Crazy Clock (2006) is in februari 2005 opgenomen en gemixt in het huis van de Amerikaanse muzikant Tony Scherr (Bill Frisell, Norah Jones) in New York City. Organist Chris Brown speelt mee op Hammond. Op Crazy Clock staan acht rustige en melodieuze covers, met composities van onder anderen Ali Farka Touré en Bill Frisell. Op Soundbite (2007) wordt Deurloo begeleid door een bigband met topmuzikanten uit de Nederlandse jazzscene, zoals Ferdinand Povel, Martijn Vink en Michiel Borstlap. Op de plaat wisselt Deurloo jazzstandards af met funkklassiekers en speelt ze het thema van Toots Thielemans uit de film Turks Fruit.
2008 - 2013
In 2011 geeft Hermine Deurloo in Trossingen een workshop jazz voor chromatische mondharmonica tijdens de Harmonica Masters Workshops. Haar soloalbum Glass Fish (2012) bevat bijdragen van percussionist Joshua Samson, bassist Tony Overwater en gitarist Jesse van Ruller. Het kwartet speelt composities van Duke Ellington (Fleurette Africaine) en Misha Mengelberg. 'Met Glass Fish stelt Hermine Deurloo de melancholieke klankkleur veilig waar in Europa tot dusver uitsluitend (…) Toots Thielemans patent op had,' schrijft Rudie Kagie in Vrij Nederland. 'Dit album toont aan dat we met een volwaardig jazzinstrument te maken hebben.' In juni 2012 speelt Hermine Deurloo de muziek in voor de filmkomedie Strangely In Love (2014) van regisseur Amin Matalqa. De filmmuziek is gecomponeerd door BAFTA-winnaar Austin Wintory. Vanaf 2013 doet Deurlo regelmatig duo-optredens met Rembrandt Frerichs (piano, geprepareerde piano, Indiaas harmonium) waarbij ze eigen composities afwisselen met improvisaties en filmmuziek.
2014 - 2015
Deurloo staat in 2014 op het programma van het North Sea Jazz Festival waar ze optreedt met Jesse van Ruller, Tony Overwater en Joshua Samson. Ze is in de eerste helft van 2015 onderdeel van het gevarieerde programma Dansen Op Een Glazen Plafond. Deze variétéshow bestaat uit louter vrouwelijke schrijvers, dichters en muzikanten van divers pluimage. Met Rembrandt Frerichs en de Noorse percussionist Tor Haugerud treedt ze in mei op in Trondheim, Noorwegen. Het album Welling (2015) is een samenwerking met strijkkwartet Zapp4. De titel verwijst naar café Welling nabij het Concertgebouw in Amsterdam waar het idee voor de plaat ontstaat. Naast eigen composities van Deurloo en leden van Zapp4 bevat de cd ook werk van de Amerikaanse fusionbassist Jaco Pastorius, de Malinese zanger en gitarist Ali Farka Touré en pianist Rembrandt Frerichs. De presentatie vindt op 27 juni 2015 plaats in het Bimhuis. In juli staat de mondharmonicaspeelster twee keer in het Concertgebouw Amsterdam, onder meer tijdens een programma van Trijntje Oosterhuis. Hermine Deurloo maakt in september deel uit van een grote bezetting tijdens de vissersopera Harde Handen in het Zuiderstandtheater, Scheveningen. Het stuk is gebaseerd op Herman Heijermans' klassieker Op Hoop Van Zegen. Actrice Loes Luca speelt de beroemde rol van Kniertje. De muziek is onder meer van Willem Breuker.
2016
Naast optredens met onder andere Rembrandt Frerichs tourt Hermine Deurloo mee met Bach & Bleekwater, een theaterconcert rondom de Chaconne (BWV 1004) van Johann Sebastian Bach, met altvioliste Esther Apituley en actrice Leny Breederveld. Deurloo is in mei gastsolist tijdens optredens in Den Haag, Doorn en Den Helder van de Marinierskapel der Koninklijke Marine. Ze speelt op meerdere festivals waaronder Amersfoort Jazz samen met pianist/cabaretier Mike Boddé en bassist Marcel Booij. In de zomer speelt ze op het rondreizende theaterfestival De Parade als een van de muzikanten in de voorstelling Frank Sinatra's Watertown van Club Helmbreker. In september reist ze naar Zuid-Afrika voor een optreden op het Joy Of Jazz Festival in Johannesburg. Hermine Deurloo wordt op haar album Living Here begeleid door Duitse cellist Jörg Brinkmann, Amerikaanse drummer Jim Black en pianist Rembrandt Frerichs.
2017 - 2018
De muzikante levert gastbijdragen op albums van uiteenlopende acts, zoals punkfanfareband De Kift, danceformatie Arp Frique en singer-songwriter Philip Kroonenberg. Ze maakt deel uit van meerdere projecten van gitariste Corrie van Binsbergen en vormt een trio met Welshe pianist Gwilym Simcock en Engelse jazzgitarist Mike Walker. Hermine Deurloo wint in 2018 de Bernie Bray Harmonica Player of the Year Award. Deze jaarlijkse prijs is een initiatief van SPAH, de Society for the Preservation and Advancement of the Harmonica, en werd eerder uitgereikt aan onder anderen Stevie Wonder en Toots Thielemans.
2019
Op haar volgende soloalbum Riverbeast (2019) wordt Hermine Deurloo in de studio opnieuw omringd door internationale gastmuzikanten. Riverbeast bevat bijdragen van onder meer de Amerikanen Steve Gadd (drums), Tony Scherr (bas) en Kevin Hays (toetsen). Nederlandse popartiest Alain Clarke zingt in If We Can’t Trust Each Other van songwriter Earl Randle. De muziek is een mengeling van jazz, pop, rhythm’n blues en soul. Deurloo doet dit jaar onder meer een internationale tournee met een kwartet dat bestaat uit Rembrandt Frerichs, bassist Tony Overwater en drummer Vinsent Planjer. Ze speelt met meerdere orkesten: Jazz Orchestra of the Concertgebouw (26 juli), Noord Nederlands Orkest (augustus) en SWR Symfonie Orkest (oktober en november).
2020 - 2021
Hermine Deurloo brengt in het programma De wereld van Joao Gilbert samen met zangeres Lilian Vieira (Zuco 103) en pianist Mike Boddé een ode aan de grondlegger van de bossa nova. Ze is te horen op albums van Fay Claassen (Close To You, 2020) en de Griekse zangeres Irini Konstantinidi (Nothing To Lose, 2021). De wereldwijde uitbraak van corona en de lockdown zorgen voor uitgestelde optredens. Hermine Deurloo houdt zich in deze periode thuis bezig met planten. Het inspireert haar tot de performance Tribute To A Plant waarin ze de relatie onderzoekt tussen planten en muziek. Ze voert het audiovisuele concert onder meer op tijdens een livestream op 21 juni 2021 vanuit het Bimhuis, samen met gitarist Eran Har Even, trombonist Joost Buis en videoartiest Martijn Grotendorst. Het concert bestaat uit nieuwe composities, aangevuld met muziek van Stevie Wonder, Billy Strayhorn en Rogier van Otterloo.
Bedankt
Deze pagina is mede mogelijk gemaakt met de bijdragen van Celine van Balen, De Gelderlander, Fred van Manschot, Hans Sirks, Het Parool, Jazzis Magazine, Keke Keukelaar, Merlijn Doomerik, NRC Handelsblad, Nieuws van de Dag, Noordhollands Dagblad & Streekjournaal Rheden.