Biografie

1938 - 1954

Christiaan Herbert ‘Chris’ Hinze wordt op 30 juni 1938 geboren op de Javalaan in Hilversum als de jongste van een gezin met drie kinderen. Zijn vader Frits Hinze speelt viool in het Koninklijk Concertgebouworkest en is onder meer tweede concertmeester van het AVRO Omroeporkest en later het orkest van de KRO. Vlak voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog vertrekt het gezin naar Nederlands-Indië. Daar is vader Hinze dirigent bij de Nederlandsch-Indische Radio Omroep Maatschappij (NIROM). De familie woont in Batavia wanneer de Japanners binnenvallen. Na de Japanse capitulatie in augustus 1945 verhuizen ze via een Brits beschermingskamp naar Jakarta. Na de scheiding van zijn ouders keert Chris Hinze in april 1947 met zijn moeder terug naar Nederland. Op de Vrije School in Den Haag is hij in de gelegenheid zijn aanleg voor muziek en tekenen op peil te houden. Dankzij pianoleraar Eric Krans hoort hij voor het eerst dixieland en blues en maakt hij tegelijkertijd kennis met de zakelijke kant van het muziekleven. Met vrienden bezoekt hij jazzclubs in Antwerpen, Parijs en Düsseldorf.

1955 - 1962

Hinze doet mee aan jamsessies in De Haagse Jazzclub en richt op zeventienjarige leeftijd zijn eerste band op. Het zevenkoppige ensemble The Shoe Shine Stompers, met onder meer Wim Stolwijk op trombone, speelt in jazzclubs, dansscholen en op feestjes. Het album Concorde (1955) van het Modern Jazz Quartet is een openbaring voor de pianist. Tijdens lessen van jazzpianist Frans Elsen verdiept hij zich in moderne jazzvormen. In oktober 1957 reist Hinze naar München waar hij acht maanden verblijft om met een trio op te treden in Amerikaanse legerclubs, soms aangevuld met een vierde man op gitaar. Na zijn militaire diensttijd richt hij Dans- en ballroomorkest Chris Hinze op met als drummer Johnny Engels senior, de vader van latere jazzgrootheid John Engels. De pianist krijgt interesse in de fluit als jazzinstrument na het horen van de fluitimprovisaties van Frank Wess op het album Opus De Jazz (1956) van het Milt Jackson Quintet. Hij koopt zijn eerste C-fluit, van het merk Grassi. Als pianist speelt hij in het Duitse schnabbelcircuit met The King Boys. Terug in Nederland gaat hij op zijn vierentwintigste klassieke fluit studeren.

1963 - 1966

Chris Hinze krijgt voorbereidende lessen van privéleraar Govert Jurriaanse, fluitist in het Residentie Orkest. Hij verdient geld door in het schnabbelcircuit te spelen, onder meer als pianist van het Holland Kwartet met drummer/zanger Willem Duin die later beroemd wordt met het duo Mouth & MacNeal. In voorjaar 1965 doet de fluitist zijn toelatingsexamen voor het Koninklijk Conservatorium. Hij krijgt er les van fluitdocent Frans Vester. Op 22 oktober 1965 is Hinze te horen tijdens een concert in Groningen met Boy’s Big Band van bandleider Boy Edgar. Het concert wordt uitgezonden door de VARA-radio. Drummer Han Bennink en pianist Misha Mengelberg spelen die avond ook mee. Hinze is solist wanneer de bigband in juli 1966 samen met zangeres Greetje Kauffeld en Amerikaanse tenorsaxofonist Ben Webster optreedt in Concertgebouw Amsterdam. Een maand later neemt Boy’s Big Band het album Finch Eye op, met onder meer composities van Theo Loevendie en Willem Breuker. In deze periode werkt Hinze ook als barpianist op de SS Rotterdam, het cruiseschip van de Holland Amerika Lijn. In New York bezoekt hij jazzclubs op Manhattan waar hij onder meer Charles Mingus en Dizzy Gillespie ziet optreden.

1967 - 1968

Op 25 april 1967 neemt Chris Hinze in een studio te Soest het album The Present Is Past op als lid van het Dick van der Capellen Trio, met naast bassist Dick van der Capellen en percussionist Martin van Duynhoven gastbijdragen van Theo Loevendie (basklarinet) en Erik van Lier (bastrombone). Het blad Jazzwereld roept The Present Is Past uit tot plaat van de maand. Het trio speelt vrije improvisaties met behoud van een muzikale basis. In de zomer van 1968 reist Hinze per auto naar Turkije om daar met een Duits orkest een maand op te treden op een Amerikaanse legerbasis. Een van de manieren om in Nederland geld te verdienen, is door jazz- en fluitlessen te geven. Een van zijn leerlingen is Barry Hay, de latere zanger/fluitist van de Golden Earring. Hinze speelt in de Haagse rhythm & bluesgroep Stax van Arubaanse zanger Euson.

1969 - 1971

De fusion van Miles Davis inspireert Hinze tot het oprichten van The Chris Hinze Combination met Henk Alkema (piano), Rob Langereis (bas) en Peter Ypma (drums). Voordat de groep echt van start gaat onderneemt de fluitist een buitenlandse tournee met de band Stax. Op de lp Telemann: My Way (1969) speelt de fluitist jazzbewerkingen van composities van George Philipp Telemann. De muzikant gaat twee jaar studeren op de Berklee School of Music in Boston waar hij zich voornamelijk richt op de vakken componeren en arrangeren. Na het eerste studiejaar keert hij voor een paar maanden terug naar Europa. The Chris Hinze Combination krijgt een uitnodiging voor het Montreux Jazz Festival. De internationale vakjury beloont het optreden van de fluitist met een solistenprijs. Naast Henk Alkema bestaat de groep uit Yvan Krill (drums) en Roger Cooke (contrabas). Het verkoopsucces van Telemann: My Way leidt in 1970 tot een vervolg volgens hetzelfde recept, maar dan met jazzbewerkingen van Vivaldi. Vivat Vivaldi! wordt een jaar later bekroond met een Edison, uitgereikt tijdens een uitzending van het televisieprogramma Voor De Vuist Weg van Willem Duys. The Chris Hinze Combination neemt voor CBS het eerste album Stoned Flute (1970) op, onder productionele leiding van Ruud Jacobs. Eind maart 1971 studeert Hinze af op Berklee. Voor zijn band schaft hij een eigen tourbus aan, wat in die tijd niet gebruikelijk is in de Nederlandse jazzwereld. Alkema is vervangen door pianist Wim Stolwijk en de Amerikaan Jim Schapperoew (soms gespeld als Jimm Chaaperoe) neemt plaats achter de drums. De nieuwe Combination wordt op 16 juni 1971 internationaal gepresenteerd tijdens een optreden in het casino aan het meer van Genève. Opnamen van het concert komen terecht op het album Live At Montreux.

1972 - 1973

The Chris Hinze Combination speelt door de jaren heen in wisselende bezettingen in Engeland, België, Zwitserland, Polen en Israël. De groep neemt muziek op voor het educatieprogramma Graven Naar Het Verleden van Teleac in samenwerking met BRT. Omdat meerdere kijkers naar de muziek vragen, brengt CBS een selectie van de in totaal negen uur aan muziek uit op lp. De groep neemt in 1972 twee albums op: Who Can See The Shadow Of The Sun (met gastbijdragen van zangeres Letty de Jong) en Virgin Sacrifice. Op het tweede album bestaat de bezetting naast Stolwijk uit bassist John Lee en drummer/percussionist Gerry Brown. Louis van Dijk en Roger Cooke spelen mee als gastmuzikanten. Live Music Now is een suite voor 42 muzikanten en een strijkorkest, speciaal gecomponeerd voor het Holland Festival in 1972. Hinze wint met de compositie de Beethoven Award van de stad Bonn. Hij is producer van het album Topaz (1972) van de gelijknamige progressieve rockgroep van zanger en multi-instrumentalist Wisse Scheper, Clair-Obscure (1973) van Wim Stolwijk en Beatles' Boogies (1973) van boogiewoogiepianist Rob Agerbeek. De plaats van Stolwijk in The Chris Hinze Combination wordt in 1973 een paar maanden overgenomen door Jasper van ’t Hof. Diens vervanger is Rob van den Broeck. Zangeres Henny Vonk completeert de bezetting. Ruud Jacobs produceert Hinze Plays Bacharach (1973), een plaat waarop Chris Hinze zijn romantische kant toont in bewerkingen van melodieën uit het repertoire van Burt Bacharach.

1974 - 1975

In 1974 begint de muzikant het eigen label Keytone voor jazz, easy listening en Oosterse muziek. In dat jaar verschijnen uitgaven van gitarist Jan Goudswaard, saxofonist Charlie Mariano, toetsenist Jasper van't Hof, John Lee en Gerry Brown. In sommige gevallen is Hinze ook betrokken als producer en/of gastmuzikant. Het album Sister Slick (1974) van The Chris Hinze Combination is de laatste plaat met Lee en Brown in de bezetting, want de twee muzikanten keren terug naar de Verenigde Staten. Van den Broeck en Henny Vonk verlaten de groep ook. Hinze onderneemt een studiereis van drie maanden naar Azië. Hij leert in India van Raghunath Seth over de ontwikkeling van de traditionele Indiase muziek. Hinze neemt in Japan tijdens een lange sessie met bamboefluitist Hozan Yamamoto meditatieve improvisaties op die in Azië op drie albums worden uitgebracht: Kyorai, Keden en Mange. Terug in Den Haag stelt hij een nieuwe bezetting samen van The Chris Hinze Combination met oudgediende Roger Cooke, Michel Herr (elektrische piano), Stefan Diez (gitaar) en Henk Zomer (slagwerk). In 1975 is van die bezetting alleen nog Diez over. De overige leden zijn James Batton (piano/zang), John Turner (bas) en Hakim Thompson (drums).

1976 - 1977

Hinze schrijft in opdracht van de NOS het anderhalf uur durende muziekstuk Parcival. De wereldpremière tijdens Holland Festival 1976 wordt live op radio en televisie uitgezonden vanuit De Doelen te Rotterdam. The Chris Hinze Combination en het Metropole Orkest worden tijdens de uitvoering gedirigeerd door Dolf van der Linden. De componist noemt Parcival 'programmamuziek, waarin verwerkt de totaliteitsmuziek van deze tijd met sterke nadruk op de jazz'. In september vertrekt Chris Hinze met zijn gezin naar New York waar ze een appartement in Manhattan betrekken. In 1977 heeft hij een volledige Afro-Amerikaanse band om zich heen verzameld met toetsenist/zanger James Batton, bassist Real Wesley Grant, drummer Kenwood Dennard, gitarist Daryll Thompson en zangeres Clarice Taylor. Begin 1977 doet de fluitist een Nederlandse tournee samen met Trio Louis van Dijk (met bassist Jacques Schols en drummer John Engels) met op het repertoire lichte jazz en jazzarrangementen van barokmuziek. Het in Amerika en Engeland opgenomen orkestrale soloalbum Silhouettes (1977) is opgedragen aan Hinze’s fluitdocent Frans Vester.

1978 - 1979

Bamboo Magic (1978) wordt opgenomen in de Electric Lady Studios in New York en verschijnt onder naam The Chris Hinze Combination. Naast Nederlandse muzikanten Jan Goudswaard (gitaar) en Rob Franken (synthesizer) doen veel Amerikanen mee, zoals drummer Gerry Brown, saxofonist Michael Brecker en trompettist Randy Brecker. Britse zangeres Norma Winstone is een van de vocalisten. De bezetting van The Chris Hinze Combination tijdens het optreden op het Montreux Jazz Festival op 7 juli 1978 bestaat naast Hinze volledig uit Amerikaanse muzikanten, onder wie gitarist Kevin Eubanks. Het in Polen gevestigde muziekblad Jazz Forum roept Hinze voor het derde jaar op rij uit tot de beste fluitist van Europa. Chris Hinze & Friends, met Louis van Dijk, bassist Greg Maker, slagwerker Terry Silverlight en gitarist Anton del Forno, tourt in de winter door de Benelux met het programma Music From Past To Present. Vanaf 1979 vormt Hinze een duo met Duitse gitarist Sigi Schwab. Hinze verkoopt zijn woning in New York en reist met zijn vrouw voor drie maanden naar India. In Bombay neemt hij Realm Of Raga op, een album dat door Keytone in beperkte oplage in India wordt uitgebracht. Hinze komt in contact met hindoeïstische yogi Sri. Eind 1979 woont de muzikant met zijn gezin weer in Den Haag.

1980 - 1983

Chris Hinze brengt het reggae-album Word Sound And Power uit met bijdragen van onder meer zangers Peter Tosh en Luther Vandross. De ritmesectie wordt gevormd door de internationaal vermaarde Jamaicaanse ritmesectie Sly Dunbar (drums) en Robbie Shakespeare (bas). Het openingsnummer Puss and Dog met Peter Tosh komt ook uit op single. De muzikant koopt een villa in het nabij Nice gelegen dorp Biot en bouwt daar ook een studio. Tijdens de voorjaarstournee in 1981 van Chris Hinze & Friends deelt de fluitist het podium met Didier Lockwood (viool, mandoline), James Batton (toetsen), Philip Bowler (bas) en Kim Plainfield (drums). Met het programma Nieuwe Impressies is Hinze In het voorjaar van 1982 op de podia te zien met Sigi Schwab en Jasper van ’t Hof. Het jazz- en barokalbum Mirror Of Dreams, samen met een symfonieorkest en Louis van Dijk, levert Chris Hinze zijn derde Edison op. Het vijftienjarig bestaan van The Chris Hinze Combination wordt in 1983 gevierd met een tournee van veertig concerten door Nederland en Duitsland.

1984 - 1985

Kort na zijn verhuizing van Den Haag naar Bosch en Duin reist Chris Hinze naar het zuiden van India om bhajans op te nemen in de ashram van yogi en goeroe Swamiji, met solozang van Swamiji en improvisaties van Hinze. Het resultaat van de opnamen verschijnt op het dubbelalbum Bhajana Māla (Garland Of Bhajans). Op het album Saliah vermengt The Chris Hinze Combination jazz met invloeden uit Afrikaanse en Indiase muziek, met onder meer percussionisten Fodé Youla en Ramesh Shotham en Senegalese vocalist Salimata Diabaté. Hinze schrijft alle composities en speelt mee op het album Hot Dub van Sly & Robbie, opgenomen met producer Henny Vrienten (Doe Maar) in studio's Aquarius (Kingston, Jamaica) en Electric Lady (New York). De opnamen van New Age Meditation: Flute And Mantras Vol. 2 vinden plaats in de grotten van het dorp Ellora in de Indiase staat Maharashtra. De muziek is opgedragen aan Param Sadguru Shree Gajanan Maharaj (1918-1987). Een van de optredens van The Chris Hinze Combination tijdens de Australische tournee in 1985 is in het Sydney Opera House samen met het kwintet van de Australische jazzmuzikant Don Burrows. De groep rondom Hinze bestaat uit Peter Tiehuis (gitaar), Craig D. Calhoun (bas), Idrissa Diop (percussie) en Ramesh Shotham (percussie). Het optreden wordt vastgelegd voor een televisie-special. Tijdens het verblijf in Australië neemt de fluitist met Don Burrows het album Flute Salad op. The Chris Hinze Combination bestaat vanaf de najaarstournee in 1985 twee jaar uit Ramesh Shotham (drums), Lelo M’Batchi (djembé, talking drum, zang), Kier van der Werff (gitaar) en Marc Perrier (bas).

1986 - 1988

African Line is een sublabel van Keytone voor muziek van Afrikaanse muzikanten. Een van de uitgaven is het door Chris Hinze geproduceerde album Senegambia van Senegalese griot en koraspeler Sourakata Koité. Chris Hinze neemt met leden van The London Symphony Orchestra en onder leiding van Michel Gibbs het album Chelsea Bridge op. Onder de muzikanten ook de gitaristen Jan Goudswaard en Sigi Schwab. De NOS-productie Mangala, met muziek van Chris Hinze, wint in 1986 de tweede prijs van het Prix Italia, de jaarlijkse prijs van de Italiaanse publieke omroep RAI voor het beste radio- en televisieprogramma. In het najaar van 1987 trekt The Chris Hinze Combination, met drummer Joseph Kuo uit Kameroen in plaats van Shotham en nieuwe bassist Lesley Joseph, door Nederland ter promotie van het album The Hunter. Met vier muzikanten uit het Karnataka College of Percussion uit Bangalore, aangevuld met Shotham en Amerikaanse gitarist Andy Mandorf, doet de fluitist een succesvolle tournee door Duitsland. Uit samenwerking komt het album Blue Glass (1989) voort en een tweede tournee in 1990 door Duitsland, Frankrijk en Italië. Een van de nieuwe toevoegingen aan The Chris Hinze Combination is de Armeens-Turkse multi-instrumentalist Arto Tunçboyacıyan met wie Hinze later als duo een Europese tournee onderneemt.

1989 - 1990

Het Klang Welten Festival gaat in 1989 langs 21 steden in Duitsland met onder meer optredens van Chris Hinze samen met de Amerikaanse fluitist Paul Horn. Het album China Dream (1980), opgenomen in de eigen studio in Bosch en Duin, bevat improvisaties met de Chinese muzikant Cheng Gongliang (guqin) en vocale bijdragen van Amerikaanse sopraan Claron McFadden. De Turkse slagwerker Okay Temiz opent zijn album Dervish Service met het door Chris Hinze gecomponeerde The Vulture. Na zijn verhuizing naar Amsterdam besluit Hinze om voor minimaal een jaar door Azië te reizen.

1991 - 1993

Een van zijn reisbestemmingen is Tibet waar de muzikant meerdere dagen verblijft in het Tsurphu-klooster. Hij maakt er opnamen van de mantra’s die door monniken worden gezongen en maakt een Tibetaanse hemelbegrafenis mee. Voor het album Passage (1992) keert de fluitist terug naar de grotten van Ellora. Annemarie Hinze en geluidstechnicus Ted Watson leggen vast hoe vogels reageren tijdens de ongeveer twee uur durende improvisatie. In februari en maart 1993 gaat Chris Hinze op tournee door Nederland en Duitsland met drie Aziatische fluitisten: Raghunath Seth (bansuri), Yu Xan Fa (ti-tzu) en Ichiro Seki (shakuhachi). Het in Pakistan opgenomen album Princess Of The Sea bevat naast Raghunath Seth vocale bijdragen van zanger Ustad Salamat Ali Khan en diens zoon Shafqat. Hinze reist naar Nepal en Buthan en ontmoet in Tibet de tiener Orgyen Trinley Dorje, de zeventiende gyalwa karmapa, hoofd van de kagyü, een van de vier belangrijkste scholen van het Tibetaans boeddhisme. Zang van de jonge karmapa belandt op de cd Tibet Impressions. Visual Concert is de eerste solotournee van Hinze, met live improvisaties, opnamen van straatgeluiden en zingende monniken en dia’s gemaakt tijdens reizen door het Verre Oosten.

1994 - 1996

Voor een tournee door India formeert Chris Hinze een band met Afrikaanse zanger/percussionist Hugh Kanza, gitarist Lex Bolderdijk, bassist Lesley Joseph en drummer/percussionist Ramesh Shotham. Opnamen van de tournee komen later terecht op de cd Namaskar. Chris Hinze ontmoet de dalai lama wiens stem te horen is in So Give Them Hope, het openingsnummer van Tibet Impressions. Latere filmcomponist Tom Holkenborg werkt onder de naam Junkie XL met Hinze aan dansbare remixen van enkele nummers van Tibet Impressions. Een vakantie op Ibiza bevalt zo goed dat Hinze zijn Amsterdamse huis in november 1994 verkoopt en een landhuis koopt op het eiland. In maart 1995 gaat opnieuw het programma Flute Sumit op tournee. De deelnemende fluitisten nemen ook een nieuw album op samen met Chinese muzikanten en klassiek geschoolde vocalisten. Tom Holkenborg werkt mee aan ambient- en trance-remixen. The Chris Hinze Combination gaat in februari 1996 op Europese tournee met het programma World Music Pur Sang met in de bezetting Alphons Riesthuis (bas), Ramesh Shotham (drums, percussie) en Hugh Kanza (zang, percussie). Synthesizer- en drumpartijen zijn geprogrammeerd door Tom Holkenborg. De setlist bevat een reeks hoogtepunten uit de carrière van Hinze. Opnamen verschijnen later in het jaar op de cd Highlights. Op het soloalbum Senang (1996) doen onder meer internationale jazzgrootheden mee als Michael Brecker, Charlie Mariano, Joachim Kühn en Arto Tunçboyacıyan. Nederlandse trompettisten Eric Vloeimans en Saskia Laroo leveren ook bijdragen.

1997 - 1999

Op het album Luisterrijk Eten & Dubbel Genieten Met (1997) begeleidt Hinze vijf Nederlandse topchefs terwijl ze hun favoriete recepten voordragen. Hij maakt in Japan opnamen voor de cd Zen and the Art of Dance and Meditation en is speciale gast op het album A Search For The Unexplored van A Forest Called Mulu, het ambient-,triphop- en jungleproject van Tom Holkenborg. De tournee Tibet Impressions Live gaat in najaar 1997 van start met op het podium Gyuto-monniken en dansers en muzikanten van de Tibetan School for Performing Arts. Het project T’ai Chi in Balance bestaat uit twee cd’s en twee tournees inclusief t’ai chi-dansers.

2000 - 2005

Chris Hinze maakt in 2000 en 2001 reizen door meerdere Oosterse landen. De band tijdens de tournee Zen: The Fire Within bestaat onder meer uit Senegalese zanger/percussionist Mola Sylla, Canadese sopraan Barbara Hannigan en drummer Baz Mattie (Junkie XL, B-Movie Orchestra e.v.a.). Molly Sylla doet ook mee wanneer Hinze in 2002 een nieuwe Combination om zich heen verzamelt. De overige bandleden zijn Erwin van Ligten (gitaar), Stephan Braun (cello), Frank Wardenier (drums) en Monica Akihary (zang). Na de tournee in het kader van de cd Akar Akar doet Hinze in december 2002 met Duitse fotograaf Kai-Uwe Küchler in Duitsland vijf try-outs van de Tibet Impressions Visual Concert Tour. Sylla reist opnieuw mee tijdens de tweede Akar Akar tournee. Een van de nieuwe namen in het ensemble is Duitse zangeres Susanna Staber. Thé Lau van de Nederlandstalige rockband The Scene doet enkele concerten mee als gastmuzikant. Toetsenist Coen Molenaar geeft de Combination met Synth-bass en samples een modern geluid. René Kuipers verzorgt vanaf 2003 tijdens optredens de geluidstechniek. Back On The Map is de titel van twee tournees. De tweede serie start in het najaar van 2005 met onder meer tablaspeler Toss Levy Mahal en vj Hans Meijer.

2006 - 2009

Tibet Impressions Vol. III (2006) is de laatste in de reeks, zonder Holkenborg, maar met Leo Sienot (gitaar), Remco van der Sluis (drums), Dries Langeveld (Tibetaanse schalen) en Raje El Mouhandiz (zang). De Combination gaat voor de derde keer op tournee met Back On The Map en ook Tibet Impressions Visual Concert Tour krijgt een vervolg. Chris Hinze maakt een uitstapje naar hiphop door samen met Nederlandse rapper Raymzter en band op tournee te gaan. Ondanks een optreden in het populaire televisieprogramma De Wereld Draait Door trekt het project weinig publiek. In juni en juli 2007 maakt de fluitist met zanger, filmmaker en geluidstechnicus Paul de Graaf een rondreis door Zuid-Afrika en Namibië waar hij opnamen maakt met diverse lokale muzikanten. Na de vervolgreis in 2008 verwerkt hij de opnamen op het album Africa Impressions. Voor de gelijknamige tournee laat hij drie Afrikaanse muzikanten overkomen: Congolees Sylvain Baloubeta (bas/zang), Namibiër Ras Sheehama (zang) en Zimbabwaan Jewlz Chipepara (zang). Chris Hinze waagt zich samen met zangeres Claron McFadden nog eenmaal aan de barok op het album The Art Of Baroque: Jazz, Dance & Worldmusic (2009). De twee gaan in oktober 2009 samen met The Art Of Baroque op tournee door Nederland.

2010 - 2014

Van Tiber tot Tanger is een solotournee als multimediale autobiografie met muziek en videobeelden uit het archief van Chris Hinze. De tournee gaat in 2010 van start in Duitsland en Nederland en krijgt in 2011 en 2012 een vervolg. Sun Wind Rain Water & Corn is een project in samenwerking met het meditatieve muziektrio Del Silencio. Vrije improvisaties met het trio belanden op de cd’s Ensemble Del Silencio & Chris Hinze en Zen Impressions, allebei uitgebracht in 2013. De gelijknamige tournee vindt eind 2013 plaats met onder meer zangeres Reut Rivka Shabi. De documentaire De Wereld van Chris Hinze wordt 29 september 2013 uitgezonden door de Boeddhistische Omroep Stichting. Filmmaker George Schouten volgt de fluitist op zijn reis langs de Mayaroute in Mexico. Onder de titel Africa Impressions doet Hinze in december 2013 en januari 2014 weer een Nederlandse en Duitse tournee met fotograaf Kai-Uwe Küchler. De tweede multimediale solotournee Saliah, Under African Skies gaat in de herfst van 2014 van start.

2015 - 2023

Er volgen meer solotournees: Incredible India en Tibet, on the Roof of the World. Het door Kees Ruys geschreven Chris Hinze: Een Biografie verschijnt in 2015 bij uitgeverij In de Knipscheer. Ruys stelt ook een uitgebreide discografie samen die online beschikbaar is. De opbrengsten van het album Light (2022) gaan naar het project Muziekbox, een muziekspeelplaats voor kinderen in het Haagse Schipperskwartier. Onder de muzikanten die belangeloos meewerken zijn gitarist Hidde Roorda, toetsenist Coen Molenaar en vocalisten Claron McFadden, Sandhya Sanjana en Mola Sylla. Chris Hinze doet op 15 november 2023 in Concertgebouw Amsterdam zijn allerlaatste optreden. Samen met Peter van Deerse (gitaar) en Ton Akkermans (klankschalen) neemt hij onder de naam Crazy Young Men 2.0 afscheid van het publiek met het programma Improvisations From Baroque to Jazz to World Music. Alle gespeelde composities zijn terug te vinden op de cd Chris Hinze: From Tibet To New York.