Loek Dikker▶
Als ik ergens aan begin moet je je bergen, dan sla ik door
Deel deze video op de huidige startpositie op social media.

Facebook Twitter Google+

Biografie

Als elfjarige krijgt Loek Dikker (Amsterdam, 28 februari 1944) klassiek pianoles, maar wanneer hij eind jaren vijftig Horace Silver hoort, besluit hij voor de jazz te kiezen. Hij formeert een trio en gaat spelen met musici uit de Amsterdamse scene, zoals Theo Loevendie en Nedly Elstak. Gaandeweg interesseert hij zich steeds meer voor de combinatie van compositie en improvisatie, waarbij hij ook graag gebruik maakt van strijkers. Begin jaren zeventig gaat hij eigen ensembles samenstellen, die vanaf 1974 de naam Waterland dragen. Zo noemt hij ook het platenlabel dat hij in 1975 opricht. In 1981 schrijft hij zijn eerste filmscore (voor Twee Vorstinnen en een Vorst); dat wordt het begin van een nieuwe carrière. Loek Dikker wordt een internationaal succesvol filmcomponist, met titels als De Vierde Man (1983), Het Bittere Kruid (1985), Body Parts (1991), The Commissioner (1998), Rosenstrasse (2003) en Wolfsbergen (2007) op zijn naam. Hij wordt onderscheiden met onder meer een Gouden Kalf, een Saturn Award (in de VS) en een Premio Cinemusica (een belangrijke Europese prijs voor filmmuziek). Hoewel zijn jazzwerk op een lager pitje komt te staan, blijft hij incidenteel actief als pianist, zowel in zijn eigen Waterland Ensembles als in andermans groepen (onder meer van vibrafonist Ben Gerritsen).

1964 - 1969

In de Amsterdamse muziek-scene komt Loek Dikker in aanraking met vooruitstrevende muzikanten zoals saxofonist Theo Loevendie en trompettist Nedly Elstak. Hij wordt de pianist van het kwintet dat zij gezamenlijk leiden. In 1965 is Dikker een van de Nederlanders in de avant-garde-groep van de Duitse vibrafonist-fluitist-basklarinettist Gunter Hampel. Met een van de groepsleden, drummer Pierre Courbois, sluit hij een muzikale vriendschap die zich over vele decennia zal uitstrekken. Hetzelfde jaar ziet de start van zijn eigen trio (met bassist Victor Kaihatu en drummer Martin van Duynhoven). In deze periode speelt hij ook met grote buitenlandse musici die ons land aandoen, zoals Cannonball Adderley, John Tchicai en Don Byas.

1970 - 1973

Om zijn groeiende interesse in compositie ruim baan te geven richt hij zijn Muziekgroepje op. Hierin neemt hij ook strijkers op, zoals Erik-Jan Kromhout (viool), Lodewijk de Boer (altviool) en later ook Maurice Horsthuis (altviool).

1974

Loek Dikker presenteert zijn activiteiten voortaan onder de naam Waterland. Zo begint hij het Waterland Trio (met saxofonist Leo van Oostrom en drummer Pierre Courbois, dat nog altijd een deels sluimerend bestaan leidt), en is er het grotere Waterland Ensemble, waarin ook weer strijkers te horen zijn. Platen van al zijn groepen (en van verwante muzikanten, zoals Theo Loevendie) brengt hij uit op zijn eigen Waterland-label.

1979

Dikker formeert de Waterland Big Band, waarin hij degelijke sectieblazers combineert met avontuurlijke solisten uit de Amsterdamse improvisatie-scene. Hij schrijft twee lange suites voor het orkest, Health Food And Bug Spray en Little Tommy Lost Concentration For A While. Tijdens een optreden in de Eindhovense Stadsschouwburg in juni maakt de VPRO tv-opnamen, die op prime time worden uitgezonden. De leider brengt ze uit op twee losse LP's onder de titel The Waterland Big Band is Hot! (Volume 1 en 2). Met een van de saxofonisten uit het orkest, de Amerikaan Keshavan Maslak, formeert hij een kwartet waarin de Amerikaanse freejazz-pionier Sunny Murray de drummer is. Van de groep verschijnt één LP, Mayhem In Our Streets.

1980

Met zijn Waterland Quartet bestaande uit Keshavan Maslak, Mark Miller en Martin van Duynhoven maakt Dikker een coast-to-coast tournee door de VS en Canada, die dertig concerten omvat, waarvan één in het fameuze Public Theater in New York.

1981

Voor de speelfilm Twee Vorstinnen en een Vorst van regisseur Otto Jongerius schrijft Dikker de filmmuziek, opgenomen door het Residentie Orkest onder leiding van Hans Vonk. Het is het begin van zijn carrière als filmcomponist. Zijn tweede score, voor Paul Verhoevens De Vierde Man, wordt onderscheiden met een Zilveren Lessenaar. Door zijn filmwerk moet hij zijn jazzactiviteiten wat terugschroeven.

1988 - 1993

Loek Dikker gaat deel uit maken van de band van vibrafonist Ben Gerritsen, waarin hij opnieuw saxofonist Leo van Oostrom aan zijn zijde vindt.

1994

Om zich meer te kunnen concentreren op zijn activiteiten als filmcomponist verhuist hij naar Californië. Na een paar jaar keert hij terug naar Europa; hij verdeelt nu zijn tijd tussen Amsterdam, Berlijn en Los Angeles.

2004

Als hoogtepunt in de viering van tien jaar culturele betrekkingen tussen Nederland en Italië wordt in Rome de zwijgende film Diva Dolorosa van Peter Delpeut getoond, met de symfonische muziek van Loek Dikker, gespeeld door het Orchestra Sinfonica di Roma. Eerder dat jaar wordt de Premio Cinemusica voor de beste Europese filmmuziek van 2003 aan Dikker uitgereikt tijdens het Festival van Ravello, voor zijn score bij de film Rosenstrasse van de Duitse regisseuse Margarethe von Trotta. Die muziek is opgenomen door het Radio Filharmonisch Orkest onder leiding van Jaap van Zweden.

2007

Na jaren van betrekkelijke stilte is het Waterland Trio weer live te horen. Ter gelegenheid van de uitreiking van de VPRO/Boy Edgar Prijs aan drummer Pierre Courbois 2008 roept Dikker ook een Waterland Sextet in het leven. Naast oude getrouwen Courbois en Leo van Oostrom spelen Loek Boudesteijn (trombone) en Jan Menu (tenorsaxofoon) mee.

2009 - 2010

Saxofonist-bandleider Bo van de Graaf vraagt Loek Dikker om arrangementen te maken voor het project Last Tango In Paris. Zijn groep I Compani speelt live de score van Gato Barbieri bij de filmbeelden van Bernardo Bertolucci's omstreden film. Dikker schrijft daarnaast ook een paar oorspronkelijke composities voor het project. In 2010 verschijnt de CD op het label IC Disc.

2011

Loek Dikker is als bestuurslid verbonden aan het Muziekinstituut MultiMedia. MiMM is een initiatief van een aantal componisten en organisatoren uit de culturele sector. Het kennisinstituut is er naar eigen zeggen op gericht ‘om multimediale muziek de haar toekomende plaats te verschaffen in het bewustzijn van professionals én algemeen publiek’. Onder multimediale muziek valt muziek voor onder anderen film, video, televisie, reclame, theater, dans en installaties. Namens het MiMM verzorgt Loek Dikker de muzikale productie en dramaturgische supervisie bij de uitvoering van een door zeventien componisten samengestelde nieuwe score bij de zwijgende film De Buitengewone Avonturen Van Mr. West in het Land Der Bolsjewieken (Lev Kuleshov, 1924). De eerste uitvoering met het Metropole Orkest is op 29 januari 2011 in de Doelen tijdens de veertigste editie van het International Film Festival Rotterdam. Het orkest begeleidt de film ook op 6 januari 2012 in het Muziekgebouw aan ‘t IJ.

2012

De samenwerking tussen het MiMM, het IFFR en het Metropole Orkest onder leiding van Ernst van Tiel leidt tot een tweede project op het Rotterdamse filmfestival. Loek Dikker schrijft samen met andere componisten het werk Eye Trap waarbij onder regie van kunstenares Germaine Kruip op 3 februari 2012 tijdens het IFFR ditmaal geen film maar de zonsondergang boven de Nieuwe Maas vanuit de Cruise Terminal muzikaal wordt begeleid. Het optreden van Dikker met het Waterland Ensemble op 5 december in het Bimhuis wordt door de VPRO vastgelegd voor zowel radio als televisie. Op die avond verwerkt Dikker samen met Leo van Oostrom (sopraansaxofoon, altsaxofoon), Jan Menu (tenorsaxofoon, baritonsaxofoon) en Pierre Courbois (slagwerk) jazz met invloeden uit folk, klassiek en filmmuziek.

2013 - 2016

De componist en jazzpianist is bestuurslid bij Buma/Stemra en maakt daar deel uit van de commissies SoCu (Sociaal en culturele onderwerpen inzake het SoCu-fonds) en BC Beleggingen (Beleggingsbeleid en toezicht op beleggingen). Loek Dikker is namens MiMM een van de projectleiders tijdens de uitvoering van een door achttien componisten geschreven werk dat op 14 september 2013 door het Metropole Orkest in het Muziekgebouw aan ’t IJ wordt uitgevoerd bij de film L'Inhumaine (Marcel L’Herbier, 1924). I Compani viert in 2016 het dertigjarig jubileum en gaat opnieuw langs de theaters met de productie Last Tango In Paris uit 2009 waarvoor Loek Dikkers de arrangementen schreef.

2017 - 2021

Op 28 april 2017 viert Loek Dikker in het Bimhuis het 40-jarig jubileum van zijn Waterland Ensembles. Die avond wordt hij terzijde gestaan door saxofonisten Leo van Oostrom en Jan Menu, violist Friedmar Hitzer, bassist Jacko Schoonderwoerd en percussionist Pierre Courbois. Radiomaker en jazzpromotor Aad Bos is eregast. Dikker en Hitzer treden regelmatig op als duo. Loek Dikker is bestuurslid van FFACE (Federation of Film- and Audiovisual Composers of Europe).

Bedankt

Deze pagina is mede mogelijk gemaakt met de bijdragen van De Gelderlander, Haarlems Dagblad, Het Parool, Jazz/Press, NRC Handelsblad, Pieter Boersma, Rheden-Velp-Dieren & de Volkskrant.

Discografie

Loek Dikker - De vierde man

Toon alles


Beelden uit het archief


Zowel de noten als de man zelf zijn na meer dan veertig jaar nog steeds even verassend en inspirerend.

Leo van Oostrom

saxofonist